En ook op de gevangenisbelevenissen... offtopic as hell... de positieve ervaring is misschien dat ik toch nog een dag heb maar vrij ver gezocht.Dizzy schreef:Uiteraard is er hier ook miserie en problemen maar er is ook vaak nog een vangnet.
Beetje letterlijk vangnet en niet al teveel vrijheidsberoving maar nog niet zo heel lang geleden ook een week tussen vier muren mogen doorbrengen. Op spoed onder politiebewaking wachten (direct streetcred bij de rest). Na tijdje werd besloten dat vluchtrisico toch vrij klein was en kon ik alleen blijven. Beetje weg van de rest van de wachtenden en paar keer de 'uitgang na sluitingsuren' bestudeerd. Daarna tussen 4 muren, eigen kamertje en algemeen zaaltje met lotgenoten waar je niet zonder begeleiding buiten mag. De vorige 'inwoner' van mijn celletje was naar andere afdeling. De rest verwachtte niet dat hij nog ooit zou terug komen. Een andere inwoner kreeg waarschijnlijk enkeltje naar permanente opname. Er werd gewoon niet gesproken hoe en waarom iemand er terecht gekomen was. Het enige wat we hadden was een gemeenschappelijke thermos koffie, ik denk ook tv maar kan me niet herinneren dat die opgestaan heeft. (nu toch wel... Bean movie... geen kijkers en ook maar naar kamer getrokken).
In cuckoo's stijl medicatie onder toezicht innemen. Controle 's nachts (maar dat weet je niet omdat je verwacht wordt te slapen). Enkel buiten afdeling onder begeleiding verpleging, op zich positief want enige manier om in de meest duistere regionen van UZ niet verloren te lopen. Soms achter gelaten voor onderzoek maar bij rondwandelen is het duidelijk dat er toch toezicht is. (minimaal, ivgl met gevangenis denk ik wel dat ik hier zonder problemen kon ontsnappen). Puur statistich zal ik er waarschijnlijk nog terug komen (in wat ik op dit moment beschrijf als het beste geval) maar ikzelf en ook het sociale vangnet doen wel moeite om dat te voorkomen. Een half jaar nadien zou ik de nodige labels krijgen en officieel (niet altijd even prettig) gestoord.
Ik denk wel dat er personen zijn die zo gewend zijn aan opsluiting dat het hun geen f*** meer uit maakt, je raakt aan alles gewoon. Voor 'normale' mensen is het toch niet zo'n luxevakantie. (hoewel het hier dus ziekenhuis en niet gevangenis was)