Jammer dat velen zich opwerpen als de veroordelers van mensen in problemen. Uiteraard zijn sommige problemen gelinkt aan eigen gedrag maar een beetje mildheid is ook op zijn plaats. Het afgezaagde verhaal van arme mensen die een dure aankoop doen is zoiets. Als je ziek bent of werkloos dan heb je niet veel anders als optie dan thuis blijven en TV kijken, logisch dat je dan meer geld in zo'n toestel steekt. Hetzelfde met GSM's, dat hoor je ook vaak over migranten, ze hebben wel een dikke GSM. Die GSM is voor hen levensbelangrijk want vaak hun enige contact met mensen die achtergebleven zijn. Meestal is die dure GSM in werkelijkheid een oude versie of tweedehands met een gebarsten scherm.
Wat deze verhalen vooral bewijzen is dat men snel en makkelijk de schuld van problemen bij de persoon gaat leggen. Dat is echter maar een deel van de story. Mensen met een gat in de hand weten vaak niet beter door een gebrekkige opleiding en/of een gezin waar dit de norm was. Eetgewoontes is hetzelfde, als je als kind op cola en chips bent grootgebracht ga je niet ineens bio beginnen eten. Trouwens gezonde voeding is vaak duurder dan veel ongezonde, dat is niet logisch.
Het is alsof een arme persoon niet mag meedoen aan de maatschappij want dan is hij een verkwister en een profiteur. Helaas is de werkelijkheid dat er veel meer geld gaat naar mensen die het totaal niet nodig hebben. Een voorbeeld is de vermelding hier van de kosten van een wagen terwijl wij het enige land ter wereld zijn waar men mensen wagens en benzine als cadeau geeft. Dat zijn niet de mensen die problemen hebben om een wagen aan te kopen.
Het klopt ook dat mensen in problemen vaak niet weten welke hulp er bestaat of deze niet vinden. Daarom gaat veel hulp naar mensen die ze minder nodig hebben, het matheus-effect. Dat komt ook terug in de belastingen. De grote hoop heeft niets om af te trekken, verdien je dik kan je zelfs iemand inhuren om uw belastingsontwijking te "optimaliseren"
Ik ken de waarde van geld want vanaf 8 jaar kon ik gewoon thuis meehelpen met het werk, dat was gewoon de realiteit. Nadien altijd vakantiejobs, die erg slecht betaald waren, om iets te sparen. Buiten wat speelgoed geen cadeau's, enkel een fiets om dagelijks mee naar school te gaan. Die fiets was lang mijn wagen die ik niet had en niet kon betalen. Vaak moeten thuisblijven want geen geld om weg te gaan. Als student kreeg ik amper zakgeld maar toch kon ik er uitlenen aan studenten die een meervoud van mijn zakgeld kregen. Na de studies even moeten zoeken naar werk maar thuis kon ik wel huur betalen van de werkloosheidsuitkering. Toen ik thuis vertrok heb ik nul euro meegekregen, enkel mijn eigen spaargeld van de vakantiejobs. Na 5 jaar samenwonen heb ik met mijn vriendin een eerste huis gekocht, het enige waarvoor ik ooit niet cash betaalde. Ik had wel het geluk dat ik een goede student was maar mijn ouders konden mij niet helpen bij mijn studies, ik moest het zelf doen. Het vele en harde werken waren voldoende motivatie om er vol voor te gaan want zware fysieke arbeid zou ik niet levenslang aankunnen. Ik ben mijn ouders dankbaar voor de lessen die ik kreeg en die nodig zijn in de harde wereld vandaag. Mensen die hun kinderen verwennen beseffen niet hoe hard ze hen eigenlijk benadelen, tenzij ze levenslang alles voor hen willen betalen.
Ik begrijp dus mensen die veel minder goed bedeeld zijn of niet dezelfde kansen hebben/kregen. Het is niet omdat ik zelf met beperkte kansen wel iets heb bereikt dat iedereen dat dan maar moet lukken. De factor geluk speelt ook een grote rol. Iemand die u wil laten starten, een bedrijf dat u kansen geeft, een goede partner, de juiste vrienden, gezondheid,... Men neemt al deze dingen al snel als vanzelfsprekend maar dat zijn ze niet.
te klikken
