Dizzy schreef:
Ja, maar die hebben wel eerst hun huis moeten afbetalen. Om een huis af te betalen heb je inkomsten nodig en voor de meeste mensen dus werk.
Vandaar dus "voormalig". Ik heb het voor alle duidelijkheid niet over mensen die nooit gewerkt hebben want het zijn juist deze die de rest van hun leven afhankelijk zullen zijn van derden (overheid en/of liefdadigheid).
De kunst is om wanneer je "genoeg" hebt je te kunnen terugtekken uit de tredmolen. Dat velen dit risico niet willen nemen staat als een paal boven water. Dat houdt eveneens het systeem in stand. En "genoeg" is een heel relatief begrip.
Werk is bovendien voor veel mensen meer dan enkel geld verdienen, tijdens corona zijn sommigen ook dat wat gaan beseffen
.Mijn punt. Je terugtrekken uit de tredmolen betekent dan nog niet dat je met je vingers moet zitten draaien. Integendeel. Er zijn ook mensen die zich onafhankelijk van wie of wat ook onbezoldigd voor anderen willen inzetten. door uit de tredmolen van werkgever/werknemer te stappen verruilmen ze daar zelfs de beschikbare tijd voor.
Ja, je kan eerder stoppen met werken maar dat is voor velen niet realistisch gezien de levensduurte. Dat is enkel voor mensen die "binnen" zijn. Een uitkering weigeren dat zijn er nog veel minder.
Wanneer je niet meer voor derden wenst te werken moet je ook de gevolgen van die keuze dragen en dus ook niet op kosten (uitkering) van wie dan ook gaan leven. Of dat realistisch is hangt gewoon af van wat je van het leven verder verwacht. Nog meer geld opstapelen of je noden aanpassen aan wat beschikbaar is. Dat het eerder uitzonderingen zijn die daarvoor kiezen daar waren we het al over eens. Maar ze bestaan wel.
En dan kom je bij de gevolgen. Als je niet werkt en geen pensioen of uitkering ontvangt dan draag je niet bij tot de sociale zekerheid en ben je dus na verloop van tijd niet meer in orde
.
Klopt niet en dat schreef ik al. Wanneer je niet meer werkt draag je per kwartaal gewoon zelf bij aan de sociale zekerheid. Het bedrag is dan afhankelijk van je werkelijke inkomsten.
Je kan, wanneer je dit niet doet, je meestal zelfs niet privé verzekeren.
Ter verduidelijking: ik spreek uit de praktijk. Niet over vermoedens wat wel of niet zou kunnen zijn.
Gezien het voor de overgrote meerderheid een te groot risico is en de overgrote meerderheid niet houdt van risico's nemen begrijp ik wel dat zij diegenen die de stap wel zetten af willen schilderen als dwazen en twijfel en angst willen zaaien.
Moesten er meer die keuze maken en dat blijkt te werken stort immers hun heel systeem van afhankelijkheid zonder risico in elkaar. Wanneer je individueel zo'n keuze maakt breng je er niemand anders mee in de shit. Daarom dat volgens politici van een bepaalde strekking "het gezin" ook de hoeksteen van hun discours is. Het is, zoals blijkbaar ook jouw overtuiging is, een reden te meer om individuen in de tredmolen te houden en aan zich te binden. Er is nergens een verplichting tot het stichten van "een gezin" al wil men de massa wel doen geloven dat dit de meest voor de hand liggende samenlevingsvorm is om al te grote onafhankelijkheid in de kiem te smoren.
De verplichte ziekteverzekering is dus helemaal NIET spijtig maar ene hard bevochten voordeel van de burger dat ook door eigen organisatie is opgebouwd (ziekenfondsen). Het beschermd werkenden door hun risico's te spreiden over een grote groep (verzekeringsprincipe). Indien het zo geweldig is voor de overheid hadden de burgers het niet moeten opzetten.
Goed voor zij die dat zo geweldig vinden. Geen probleem mee. Maar laat dan ook de keuzevrijheid voor anderen die een andere weg willen bewandelen EN weloverwogen de gevolgen van hun keuzes willen dragen.
De theorie van onafhankelijkheid van de staat is leuk maar voor de meesten een onhaalbare utopie met nog veel haken en ogen aan. Ik ken weinig landen waar zo'n systeem goed werkt en iedereen als een vrije mens leeft los van overheid. Toch geen die ik wil ruilen met ons land.
Daar is dan ook niets mis mee. Zolang het een vrije keuze is geldig voor de twee richtingen.
Probleem is dat eenmaal je een groep vormt en voor de zekerheid men afhankelijk is van die groep men het individuen lastig probeert te maken gezien ze, volgens het groepsdenken, een "gevaar" zijn voor het comfortabel voortbestaan van de groep.
Wanneer je je wat wil verdiepen in de materie van de "eenling" (en de voor- en nadelen) kan ik je de recente literatuur van Safranski aanbevelen.
Voor alle duidelijkheid, ik leef niet totaal onafhankelijk van de groep en heb zelf te lang gewacht om uit de tredmolen te stappen (maar altijd beter laat dan nooit) maar ik ken wel mensen die het al zeer jong gedaan hebben (en tot op heden met succes) en respecteer hen voor die keuze. Zeker omdat ze een zeer beloftevolle carrière in de ambtenarij (dus zonder risico op jobverlies, ruim betaald en met zicht op een ruim overheidspensioen) er weloverwogen voor aan de kant geschoven hebben. Ik zal ze zeker niets als dwaas bestempelen. En vervelen doen ze zich ook niet. Precies "jong gepensioneerden": altijd bezig en altijd tijd tekort.
