Wat is er geworden van de Defossé-compressie?

[Flippi]

Naar aanleiding van een artikel op Tweakers over een Belgisch bedrijf dat een nieuwe jpeg xs standaard voor beeldcompressie heeft ontwikkeld moest ik plots terugdenken aan berichten die begin de jaren 2000 zijn verschenen in kranten en computertijdschriften over de Belg Guillaume Defossé die een nieuwe techniek ontwikkeld zou hebben om foto- en videomateriaal op een indrukwekkende manier te comprimeren zonder kwaliteitsverlies.

Defossé Guillaume Systems 25FPS Video
20 DVD-films op één CD-rom

Weet iemand hoe het verder gegaan is met dit verhaal? Wat zat hierachter, fraude & oplichterij, een fantast of een genie?
Nadien heb ik er nooit nog iets over vernomen en ook op Google zijn de bronnen beperkt of onbestaand.
Ook in Nederland dook een gelijkaardig verhaal op met Jan Sloot in de hoofdrol.

[Stroper]

Jan Sloot was sowieso een oplichter/fantast. Als je weet dat er wereldwijd ongeveer 500k speelfilms gemaakt zijn is het onmogelijk om een film te comprimeren tot 64kb.

Defosse beweert een half uur op 1,44MB te krijgen.
Ik vind geen cijfers terug van het aantal tv-episodes van alle programma's, nieuwsuitzendingen,... die ooit wereldwijd gemaakt zijn. Maar als we elke episode, nieuwsuitzending,... afronden naar een half uur. Dan kunnen er nooit meer dan anderhalf miljoen programma's gemaakt worden. En het zou me niet verbazen dat we daar wereldwijd al over zitten.

Ook is het compleet onmogelijk om een foto onbeperkt te vergroten. Je kan wel software schrijven die een foto, bij vergroting, minder pixelig maakt door intelligent te "gokken", maar dan zit je met een bewerking, geen letterlijke vergroting.

[splinterbyte]

waarom zouden we het beperken tot een half uur, er zijn wel betere dingen nu dan 1.44MB floppies he

[Tomby]

Defosse beweert een half uur op 1,44MB te krijgen.
Ik vind geen cijfers terug van het aantal tv-episodes van alle programma's, nieuwsuitzendingen,... die ooit wereldwijd gemaakt zijn. Maar als we elke episode, nieuwsuitzending,... afronden naar een half uur. Dan kunnen er nooit meer dan anderhalf miljoen programma's gemaakt worden.

Ik ben ook wel 100% zeker dat dit de grootste onzin is, maar vraag me toch af hoe je aan je berekening komt.
Op de een of andere manier lijk je de anderhalf miljoen bytes van een floppy te gaan mappen op anderhalf miljoen video's, wat natuurlijk niet correct is. Anderhalf miljoen bytes wil geenszins zeggen dat er maar anderhalf miljoen combinaties zijn. Zo krijg je toch, in MP3, probleemloos een liedje op een floppy, en ben toch vrij zeker dat je op die manier vele miljoenen verschillende songs kunt coderen.

EDIT: als ik het artikel over Sloot nu lees, lijkt het overigens dat het een soort indexing systeem is naar een veel grotere database van afzonderlijke componenten waaruit je een film zou kunnen samenstellen. Die 64kB is dan ook enkel de indexes en je hebt blijkbaar dus wel nog een database nodig van een halve GB. Al bij al nog altijd een spectaculair resultaat en alle mist die er rond blijft, toont ook wel aan dat dit in de praktijk gewoon totaal niet werkt. Het doet me anderzijds wel wat denken aan een techniek uit mijn Sony TV, waarvan ik uiteraard ook maar enkel de marketing blabla heb. Mijn nieuwe Bravia heeft een 'dual database' voor het upscalen van content naar 4K. Blijkbaar bevat die database een gigantische hoeveelheid beeldfragmentjes met overeenkomstige 4K versie die dan gebruikt wordt om een beeld realtime intelligent te gaan upscalen.

[cptKangaroo]

Als je buiten het binaire gaat, past er veel meer informatie in een 'bit' (uiteraard is het dan geen bit meer, maar een cel of zo). Als je de informatiedrager zelf kan bepalen, kan er gerust een truc van de foor inzitten. Die jpeg-xs valt natuurlijk niet in die categorie; ik denk dat die Jan Sloot vermelding in de Tweakers comments eerder te maken heeft met misplaatste scepsis of misschien zelfs een beetje anti-Belgisch sentiment.

Verleden week was er nog een documentaire op de BBC over Starlite en z'n uitvinder Maurice Ward. Die mens was zo bang om de controle over de monetisatie van zijn product te verliezen, dat het nooit in de winkel geraakt is, ondanks de fantastische warmte-isolerende eigenschappen. Dus zelfs legitieme uitvindingen bereiken niet altijd de consument.