Professor Donald Sadoway van het MIT (Massachussets Institute for Technology) en zijn team zijn er in geslaagd een vloeibare batterij te ontwikkelen. Deze is totaal verschillend van conventionele batterijen en uitermate geschikt voor de massale stationaire opslag van duurzame energie. De batterij is relatief goedkoop, kan zeer grote stroomsterkten hanteren en kan op zeer grote schaal toegepast worden. Bijkomend voordeel is dat deze vloeibare batterij niet degenereert.
Als anode wordt het gesmolten metaal Magnesium gebruikt, als cathode het gesmolten metaal Antimoon, met daartussenin een gesmolten zout zoals Natriumsulfide als elekrolyt. De drie lagen blijven natuurlijk gescheiden omwille van hun verschil in densiteit. Bij het ontladen van de batterij worden beide metalen geïoniseerd en lossen ze op in de elektrolyt waarbij de metallische lagen dunner worden. Bij het opladen wordt het magnesiumion weer gereduceerd tot metallisch magnesium en het antimoonion weer geoxideerd tot metallisch antimoon waarbij de metallische lagen weer dikker worden. Sodoway heeft inmiddels al betere materialen gevonden, maar houdt ze voorlopig geheim.
Tot hiertoe was de tijdelijke opslag van energie het grootste probleem voor de toepassing van duurzame energie: de piekvraag naar elektriciteit komt niet overeen met de zonlichtcyclus en de wind waait volgens onregelmatige patronen. Met deze vloeibare batterij is het probleem opgelost. De tijdelijke opslag van elektriciteit voor een wereldstad zoals New York zou in een batterij kunnen die 250m bij 250m meet. Voor een gemiddeld huis zou de batterij niet groter zijn dan een oliedrum van 200 liter.
Bron: http://www.express.be/business/nl/techn ... 104635.htm
